Plac zabaw

Stary, bo stary, ale jary! Jest to niewielki plac zabaw, który może pochwalić się aż jedną zjeżdżalnią, jedną piaskownicą, jedną karuzelą, jedną parą drabinek i - uwaga - jedną huśtawką! Niestety, wszystko ma swoje lata i jeśli nie jest rozwalone, to z pewnością zardzewiałe. Drabinki, jak i te od zjeżdżalni, zaczynają urywać się po niektórych stronach, a karuzela ledwo co się kręci, więc żeby z niej korzystać, potrzebna jest dodatkowa osoba, która ma trochę siły w barkach. Jedyną rzeczą, wydającą się być zdatną do użytku, jest piaskownica z drewnianym daszkiem. Chociaż nie wiadomo, czy ten niedługo, ze względu na swoje spróchniałe podparcie, nie spadnie z hukiem na piasek, bezlitośnie niszcząc każdą babkę z piasku.
Rzadka trawa pokazuje się w niewielu miejscach. Zazwyczaj tam, gdzie ludzka noga jeszcze nie miała okazji stanąć, dlatego większość terenu jest pozbawiona jakiejkolwiek zieleni. Ponadto cały plac zabaw ogradza niski, wyschnięty żywopłot.

Co z tego, że pogoda średnio sprzyjała przesiadywaniu na dworze, skoro Rosa i tak od dawna nie czuje żadnych pozytywnych, czy negatywnych jej skutków. Trudno jej określić od jak dawna nie czuła przyjemnego uczucia gdy ulewa ochładzała jej skórę w kolejny upalny dzień lata. Dla niej czas jakby się zatrzymał, codziennie wygląda tak samo, nie starzeje się, nie tyje, piersi wciąż małe. Wieczna młodość, która jest zarówno wielkim szczęściem, jak i przekleństwem. Już tyle lat przemierza korytarze szpitala, że zapewne każdy przebywający tu dłużej niż pół roku, czy to pracownik, czy personel, potrafi ją rozpoznać, chociaż ona często zapomina twarze nawet tych, których bardzo lubi. Często wypadają jej z głowy takie błahostki, w końcu jest to efekt uboczny eksperymentów przeprowadzonych na niej 40 lat temu.
Pomimo tego, że dziewczyna jest zjawą, to nie przeszkadza jej to w bujaniu się na rozpadającej się huśtawce, która na szczęście dla Rosy, która waży mniej niż piórko, nie stwarza żadnego potencjalnego zagrożenia. Tak właściwie metalowe belki nic nie mogłyby jej zrobić gdyby miały zamiar upaść, bo zapewne przeniknęłyby przez nią, gdyby ta w porę uświadomiła sobie, że coś jest nie tak. Mogłoby to jednak pozbawić ją jej ulubionego miejsca do przesiadywania, końcu to najlepsze miejsce do doglądania porywistych ulew albo widowiskowych burz z piorunami! Poza tym przebywanie na świeżym powietrzu jest przyjemne, a co najważniejsze zdrowe. Nie wpływa to oczywiście na jej zdrowie fizyczne, bo z tym już nic się nie da zrobić, jednak pozwala uwolnić się od przytłaczających korytarzy i ciasnych pomieszczeń w środku budynku. Ale teraz nie przejmowała się tym, skupiając się w pełni na rozrywce jaką zapewnić może sobie na tym małym placu zabaw. Huśtawka zaczęła cicho piszczeć, jednak to nie był szczegół, który mógłby przeszkodzić w zrelaksowaniu się. Dziewczyna chwilę wpatrywała się w swoje buty po czym spojrzała w jedno z okien szpitala, gdzie dostrzegła czyjąś sylwetkę. Trudno było jej określić kto to był, więc tylko przyjaźnie pomachała w tamtą stronę, ale cień zamiast jej odmachać, to zniknął, zapewne się przed nią chowając. Szkoda.

Ni z tego ni z owego poderwał się nieprzyjemny wiatr, który sprawił, że włosy Rosy zatańczyły pięknie w powietrzu, a następnie z gracją opadły jej na twarz, wciskając się przy okazji do ust i wchodząc w szeroko otwarte oczy. Dziewczyna odruchowo przetarła oczy, a na jej drobnej twarzyczce pojawił się naprawdę nieprzyjemny grymas. Pomimo tego, że ten mocny podmuch przeszywał kości, to niewysoka zjawa wciąż niewzruszenie bujała się na ukochanej huśtawce znów wpatrzona w swoje buty.
Kroki słyszała już z daleka, w końcu na dworze nie było żadnego innego odgłosu poza świstem szybko przemykającego wiatru. Początkowo nie miała zamiaru podnosić wzroku na przybysza, który stuprocentowo zmierzał w jej stronę, jednak ciekawość była silniejsza. To był OGROMY błąd. Chociaż zależy jak się na to patrzy. Przynajmniej teraz ma troszeczkę więcej czasu aby opracować naprawdę mądry oraz stuprocentowo skuteczny sposób na ekspresową ucieczkę z tego miejsca.
- Może zapaść się pod ziemię? - pierwszy pomysł wydawał się sensowny, jednak nawet dla zjawy niewykonalny. Przenikanie przez różnorakie przedmioty, bądź ludzi, oczywiście wchodzi w grę, ale nie "wtapianie się". Znaczy się trudno określić, czy jest to niewykonalne, jednak Rosa jeszcze nigdy nie próbowała robić czegoś takiego i średnio widzi jej się obserwować korzenie kwiatów albo obślizgłe robaki w swoim naturalnym środowisku. Rozejrzała się jeszcze pospiesznie wokół siebie, jednak człowiek w białym kitlu był już zdecydowanie zbyt blisko żeby zrobić cokolwiek. Skuliła się nieznacznie starając się jakoś obronić, przez co wyglądała teraz jak owieczka walcząca o życie, jednak dumnie spojrzała mężczyźnie w oczy. Chyba tylko ta duma trzyma ją w tym miejscu, przecież wyjdzie na pośmiewisko jeśli w popłochu ucieknie.
- Dz-dzień dobry... proszę P-pana! - odpowiedziała nad wyraz głośno, chociaż głos jej drżał i nawet zaczęła się jąkać, tak jak zazwyczaj przy bliskim spotkaniu z kimkolwiek przypominającym lekarza. Zmarszczyła na chwilę brwi uświadamiając sobie, że ta twarz nie jest jej obca, jednak za nic nie mogła sobie przypomnieć gdzie i kiedy widziała tego człowieka. Ewentualnie to tylko jej głupia wyobraźnia płata figle, w co akurat wątpiła.

Teoretycznie zachowanie jej, od teraz, towarzysza nie wskazywało na to, żeby miał jakieś złe zamiary, jednak ostrożności nigdy za wiele. Już raz doświadczyła tego, że z reguły niegroźne rzeczy mogą zrobić najwięcej krzywdy. Nie spuszczała z niego wzroku, oczywiście nie z powodu takiego, że się w nim zakochała czy coś, ale poczuła nutkę ciekawości. Może to ze względu na wcześniejszy dobry humor, a może nie, ale Rosa w tym momencie miała ochotę zaznajomić się ze swoim nowym rozmówcą. Przynajmniej nie będzie czuła się osamotniona.
Słysząc jego pytanie blondynka zmarszczyła zdziwiona brwi, tak jakby zadał nie wiadomo jak dziwaczne pytanie. Przecież odpowiedź na coś takiego nie wymaga zastanowienia, a ona ponad siły próbowała zebrać w myśli w jedną całość, by po prostu przypomnieć sobie własne imię. Każde wspomnienie, które aktualnie potrafiła przywołać wcale nie kierowało ją na drogę odpowiedzi, więc z trochę smutną miną westchnęła.
[b]- Nie pamiętam... Ale może pan mówić na mnie Rosa! [b]- jej kącik ust uniósł się delikatnie, chociaż pięści wciąż miała zaciśnięte na metalowym łańcuchu podtrzymującym siedzenie huśtawki. W myślach wciąż powtarzała sobie, że nie ma się czego bać, jednak im częściej przemykało to przez jej umysł, tym bardziej utwierdzała się w przekonaniu, że jeśli się rozluźni, bądź co gorsza zdekoncentruje się, to może stać się coś okropnego. Nie miała w tym żadnego utwierdzenia, poza tym coś takiego jak "kobieca intuicja" nie istnieje, więc przez jej rozsądek w tym momencie przemawia tylko strach i uprzedzenie, które dusi w sobie już wiele, wiele lat.