Blood, guts and chocolate cake.

Na początek warto wspomnieć o chorobach Cyan. Dziewczyna jest piromanką, czyli innymi słowy kocha podpalać i wzniecać ogień. Del wprost uwielbia ten żywioł i bawi się nim zawsze wtedy kiedy ma do tego okazję. Zdarzyło jej się nawet raz podpalić swoją koleżankę, ale to tylko dlatego, że owa dziewczyna nabijała się z naszej Delorie i po porostu Machiavelli nie wytrzymała. Skończyło się na tym, że włosy owej persony zostały doszczętnie spalone.
Następną chorobą, o której trzeba wspomnieć to zaawansowana anoreksja. Dziewczyna ogranicza się z jedzeniem zwykłych rzeczy, które według niej nie są warte jej uwagi. Stara się powstrzymywać od jedzenia chyba, że jest to coś innego, coś czego nigdy nie jadła. Cyanide od pewnego czasu zamiast jeść tylko smakuje potrawy. Przez tą chorobę wykształcił się pewien stan umysłu w główce Del, który doprowadził dziewczynę do kanibalizmu. Tak, dobrze usłyszeliście. Cyan nie raz spożywała osobnika tego samego gatunku co ona. Po prostu już od dawna ciekawiło ją jak smakuje mięso człowieka. Ku jej zaskoczeniu strasznie jej zasmakowało, a najbardziej upodobała sobie ludzkie wątroby.
Dodatkowo trzeba wspomnieć, że Machiavelli jest bardzo impulsywna, czyli działa pod wpływem emocji i bardzo często nie myśli nad decyzjami jakie podejmuje. Niestety jej porywczość to nie jedyna słabość, otóż Delorie jest straszną histeryczką i niezwykle łatwo jest doprowadzić ją do płaczu. Oczywiście nie da po sobie poznać, że ją uraziłeś czy znieważyłeś, bo ona będzie się mściła, powoli i dyskretnie.

Przy aspekcie naszej Cyan trzeba wspomnieć o tym, że wygląda na o wiele starszą niż jest w rzeczywistości. Delorie ma dopiero trzynaście lat, a aparycją dorównuje piętnasto albo nawet szesnastolatce. Jest to dosyć dziwne,  Cyanide zdaje sobie z tego sprawę, jednak inni dojrzewają szybciej, a drudzy wolniej. Życie.
Del ma kasztanowe, lekko falowane, dość długie włosy, które przeważnie żyją własnym życiem, chyba że dziewczę zwiąże je w warkocz lub kucyk. Ma również lekko przekrzywioną w prawo grzywkę, która też posiada swoją indywidualną osobowość i bardzo często nie układa się tak jakby nasza Machiavelli tego chciała. Dlatego Delorie stara się przy sobie nosić grzebień, którym rozczesuje tę gęste kłaki co dwie-trzy godziny. Warto też wspomnieć o tym, że kasztanowe włosy nie są jej naturalnym kolorem, Cyan wprost uwielbia farbować włosy, więc kiedy tylko ma okazję to zmienia ich barwę. Jej naturalnym kolorem kłaków jest blond. Ponadto nasze dziewczę uwielbia dodatki do różnorakich fryzur typu spinki, opaski czy kolorowe bandamki.  Przygarnęłaby wszystkie takie rzeczy do siebie, więc jeśli nie wiesz co jej kupić na urodziny to pomyśl właśnie o tych dekoracjach do włosków.
W pierwszej chwili gdy spojrzysz w oczy naszej małej Del może Ci się zdawać, że są one żółte. Później jeśli przypatrzysz się dokładniej, będziesz już wiedział że są one bardziej piwne niż żółte. Niestety z oczami Cyanide już tak jest, że robią te przerażające pierwsze wrażenie. Owe oczęta są chronione przez czarne, długie i gęste rzęsy oraz przez chude, czarne brwi. Jej oczy zawsze są podkrążone, dlatego że zamiast normalnie w nocy spać ona rozmyśla o (dosłownie) wszystkim. Na nosie Delorie przeważnie spoczywają duże, czarne okulary. Owe zerówki nosi często chociaż nie mają one żadnego wpływu na wzrok Machiavelli. Del po prostu je lubi, ot co.
Jej skóra jest przede wszystkim blada i delikatna. Delorie ma pełne, ciemnoczerwone usta, którymi się niezwykle szczyci. W parze z dość urodziwymi ustami stanęły prościutkie, białe zęby. Jedyne czym owe ząbki różnią się od zębów innych ludzi to tym, że kły Cyan są nienaturalnie wydłużone. Zanim trafiła do szpitala, straszyła dzieci że jest wampirem i je za chwile pożre. No cóż… Była w tym jakaś prawda, zwłaszcza że Del już zjadła jedną ze swoich koleżanek.
Jak już wcześniej było wspomniane Cyanide jest anorektyczką i jej kończyny są niezwykle kościste. Z resztą Del to sama skóra i kości więc… Zaczynając od palców. Są one długie, proste i przeważnie posiadają długie paznokcie, które okazjonalnie mogą być pomalowane na czarno.
Jej nóżki jak i rączki to patyki, które aż brzydzą swoim wyglądem. Naprawdę mówię wam, niezbyt zachęcający widok, zwłaszcza jeśli dziewczyna ubierze swój strój kąpielowy. Wtedy to żebra ma większe od piersi, jeśli Delorie je w ogóle ma.
Dziewczyna jest dość niska, jak na swojej mniemanie, dlatego też ubiera straszliwie wysokie obcasy, na których dopiero co uczy się chodzić. Ważne jest, że po prostu dodają jej tych upragnionych centymetrów.
Nasz Smakosz ubiera się przeważnie w krzykliwe kolory typu: żółty, zielony czy czerwony. Łączy się to z tym że Del kocha być w centrum uwagi. Cyanide preferuje spódnice oraz sukienki, których nie ma zbyt wiele w swojej szafie.
Trzeba też wspomnieć, że Del się nie maluje, bo tak naprawdę nie ma po co. Jak na razie jedyna sytuacja, w której musiała pomazać twarz, to wtedy kiedy udawała zbuntowaną nastolatkę i nie wiedząc jak zrobić z siebie emo, pomalowała całą twarzyczkę na czarno, a tak poza tym incydentem, jej twarz nie została jeszcze zniszczona przez kosmetyki.

Delorie jest dość dziwaczną i niezrównoważoną osóbką, zresztą jak pewnie każdy, kto trafił do tego miejsca. Zacznijmy może od tego jak wścibskie potrafi być to nasze małe dziecko. Pomijając sam fakt, że Del od zawsze była strasznie ciekawa wszystkiego co ją otacza, to kiedy jej wspomnienia zostały usunięte, to Cyan zaczęła być natrętną plotkarą, która wściubia swój nos w nie swoje sprawy. No, ale tak to już jest kiedy zostanie Ci zabrana najważniejsza rzecz na świecie, pamięć. Kilka osób od przybycia do tego szpitala już skarciło naszą Cyanide za wtrącanie się w cudze sprawy. Znając Del ona i tak nie odpuściła, ale na szczęście żadna poważniejsza awantura się z tego nie wywiązała.
A propos awantur, bardzo dużo ich było w całym życiu naszego Smakosza. Pojawiały się przeważnie dlatego że dziewczyna była zbyt uparta aby przyznać się do błędu. Niestety tak to już bywa z osobami strasznie mądralińskimi i uważającymi się za lepsze od reszty. Nie wiadomo dlaczego, ale Machiavelli bardzo trudno jest przyznać komuś innemu rację, zwłaszcza jak sama ma inne poglądy dotyczące danej sprawy. Można o niej powiedzieć również że jest straszliwie nietolerancyjna. Kiedy sobie coś wmówi, że np. jest tak i koniec, to jeśli ktoś zrobi to inaczej Del zasypuje go zażaleniami, skargami, obelgami lub nawet (jeśli rozmówca jest równie uparty co ona) dochodzi do bójki.
Ale spokojnie, Delorie nie jest taka zła jak o niej myślicie. Jak każdy przeciętny człowiek posiada dwie strony. Jedną dla otoczenia, czyli dla osób z zewnątrz, z którymi zamienia kilka słów dziennie lub je zjada. A drugą dla osób bliższych typu przyjaciele (których dziewczyna ma niezwykle mało) i niegdyś rodzina, gdzie jest naprawdę czułą, miłą osobą  i z jej ust nie płynie ironia oraz sarkazm jak  przy rozmowie z przypadkową osobą.
Jeśli chodzi o tę miłą stronę, to możemy wtenczas porównać Cyan do dziecka. Do takiego dziecka z życia wziętego. Wesoła, umiejąca spokojnie porozmawiać, może Ci nawet doradzi, opowie kawał. Jednak aby ujrzeć tę stronę, trzeba się zaprzyjaźnić z Delorie. Niestety nie jest to proste, bo dziewczyna nie potrafi zaufać ludziom. Wie z własnego doświadczenia, że nie powinno się ufać innym zwłaszcza jak ta druga osoba chce z Ciebie zrobić obiad.
Obiad? Właśnie, warto też wspomnieć coś  o kanibalizmie Cynaide. Ten stan umysłu został zapoczątkowany jeszcze przed tym jak trafiła do tego ośrodka. Zdarzyło się to pewnego wieczoru, podczas zjeżdżania na sankach jej koleżanka spadła z górki  i rozbiła sobie głowę o owe saneczki. Machiavelli opowiedziała o wszystkim odpowiednim osobą i pogotowie szybko przyjechało. Stwierdziło zgon na miejscu. Ojciec Del był grabarzem więc to właśnie on pochował jej koleżankę, jednak zanim to zrobił dziewczynka ukradła wątrobę swojej najlepszej przyjaciółki jako pamiątkę. Nieuważna Cyan zostawiła wątrobę w kuchni, a równie roztrzepana matka zrobiła całej rodzinie z tego obiad. I to właśnie tak pierwsze ludzkie wnętrzności trafiły do brzucha naszej Smakoszki. Potem już było tylko lepiej. Nasze dziecko kradło z świeżych trupów narządy wewnętrzne, a u matuli brało lekcje gotowania, więc wiedziało potem jak przyrządzić takie mięso aby wszystko cudownie smakowało. Szkoda tylko, że matka nie wiedziała czego uczy dziecka.
Niestety po tym jak dziewczynie została odebrana cała pamięć musiała długo ślęczeć w kuchni aby znów coś załapać z gotowania, jednak udało jej się to szybciej niż myślała. Musiała być to jej wielka pasja, skoro  w krótkim czasie udało jej się nauczyć tych wszystkich rzeczy od nowa. Potem szukała smaków i kosztowała wszystkiego co było w wyposażeniu kuchni. Jednak upragnionego smaku nie potrafiła sobie przypomnieć. Aż do pewnego razu kiedy w szpitalu poznała chłopaka z krwawiącym brzuchem. Nie wiedziała co mu się stało, może jakaś bójka, a może jakiś masochista… Więc zamiast go wziąć do pielęgniarki zatrzymała u siebie. Powycierała całą  jego krew i odprawiła do lekarza. Kiedy w nocy leżała i myślała o sensie życia jej uwagę przykuły chusteczki z przesiąkniętą krwią… No i tak historia z kanibalizmem się powtórzyła.
Ogółem trudno jest opisać charakter tak zmiennej postaci. Del jest dopiero dzieckiem więc ciągle się rozwija, tak więc najprawdopodobniej po stracie pamięci będzie brała przykład z osób starszych. Będzie ich uważnie obserwować, możliwe że przyczepi się do kogoś. I myślę że postara się być dobra i pomocna dla wszystkich pacjentów. Bo czyż nie jesteśmy jedną wielką rodziną, którą można zjeść?

• W całym swoim życiu 6 razy posmakowała ludzkiego mięsa.
  
• Potrafi grać na skrzypcach.
  
• Ślicznie śpiewa, ale rysować totalnie nie potrafi.
  
• Jest leworęczna.
  
• Uwielbia czytać poezję.
  
• Słucha muzyki klasycznej.
  
• Próbuje się nauczyć gry na pianinie.
  
• Planuje zacząć pisać własne piosenki.
  
• Potrafi szyć.
  
• Świetnie gotuje.
  
• Ostatnio zaczęła studiować książkę o anatomii ludzkiej i okazało się że szybko jej to wszystko wchodzi do głowy, w końcu Del musi wiedzieć co zjada.