Ruby

Pseudonim: Ruby
Wiek: wydaje się być młodziutka, niewiele ponad 20 lat, jeśli już
Pochodzenie: można powiedzieć, że sama chciałaby to wiedzieć... ale to nie do końca prawda
Grupa: Draugar
Ranga: Zmrocze
Charakter:
To właśnie z nim się obudziła. Z niepowstrzymanym, niedookreślonym głodem. Bardzo szybko się zorientowała, że jest nad wyraz żarłoczną osobą. Pragnęła siły, pragnęła dusz. A to wszystko by zapełnić dziwną, ssącą ją od wewnątrz pustkę. Czegoś jej brakowało, sama nie wiedziała czego, ale coś jej mówiło, że znajduje się to za murami szpitala. Wyglądając przez okno oblizuje się i przełyka ślinę. Już niedługo, już niedługo się naje, wydostanie się stąd, zapełni pustkę, pozna spokój i już nigdy nie będzie musiała odczuwać nieopanowanej żądzy.

Niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb budzi irytację. Z czasem narasta, narasta, aż przerasta sam głód. I jest w każdej chwili gotów się przebudzić, szarpać, szarpać, aż rozszarpie na strzępy, kopać, aż z twarzy nie zostanie nic. Zawsze jej się wydawało, że może to da jej odrobinę satysfakcji, chwilową przyjemność, dzięki której zapomni o głodzie. Stracić na chwilę kontrolę, siać strach i urwać się bezsilności.

Przecież nie może pokazać, że naprawdę jest dzikim zwierzęciem. Oszalałym i zamkniętym w zdecydowanie zbyt małej przestrzeni. Wtedy się nie naje, pustka wciąż będzie zasysać, gniew wciąż będzie płonąć. A lepiej zachować dystans. Założyć maskę i powiedzieć to, co chcą usłyszeć, zapełnić talerze, zapełnić wszystkie pustki, jakie istnieją i jeszcze się narodzą.

Tak, jest dzikim zwierzęciem. Nikt nie będzie jej mówił, co ma robić, i co dla niej dobre. Nikt nie będzie jej zamykał. Znajdzie sposób, wyrwie się, bo kto zamknął bestię musi liczyć się z konsekwencjami. Tak zbudowany jest ten świat. Z dwóch bliźniaczych siostrzyczek, akcji i reakcji. Zamknąłeś się ze zwierzem, to przez zwierza będziesz zjedzony. A później ucieknie i będzie unosić się na wietrze.

Bywa błogosławieństwem. Choć nie wie skąd się tu wzięła, nie przywiązuje do tego wagi. Jednego jest pewna: coś musiało być wcześniej, coś ją spowodowało. To samo przeczucie mówi jej, że zbudowana jest z bardzo niestabilnego materiału wymagającego dużej przestrzeni i ciągłego ruchu. Dlatego musi się wyrwać. A co jeśli się myli? Niewiedza bywa błogosławieństwem. Nie potrzeba jej prawdy, skoro własna fikcja zapewnia wystarczające tłumaczenie.

Idzie w parze ze skrupułami. Tak przynajmniej słyszała, bo nie zdarzyło jej się ich w sobie zaobserwować. Wstyd rodzi strach. A ona już dawno postanowiła przestać się bać. Po co ma być przerażona, skoro może być wściekła.

Wygląd:
Najlepszym pierwszym przymiotnikiem opisującym to stworzenie byłby pewnie „androgyniczna”. I to nie jest tak, że patrząc na nią nie jest się w stanie od razu stwierdzić „Tak, jest kobietą”, ale tej twarzy nie da się odmówić chłopięcych rysów. To samo tyczy się sylwetki. Chuda, pozbawiona większych krągłości, można by rzec „ostra” lub „kanciasta”. W samej jej postawie jest pewna dziwaczna bezczelność przemieszana z obojętnością, coś czego nie da się dokładnie zdefiniować, ale nie można jednocześnie zaprzeczyć, że istnieje. Chuda twarz o kształcie trójkąta otoczona jest krótkimi, jasnymi włosami, niekiedy wpadającymi do oczu, błąkającymi się w nieładzie. Oczy duże, równie jasne, podkrążone, na swój sposób straszne. Może bierze się to z tego, że gdy uśmiecha się swoimi wąskimi wargami, pokazując rząd idealnych, białych zębów, oczy się nie śmieją. Są tak samo ciemne, pozbawione blasku, jakby martwe. Skóra bardzo blada i sucha. Na twarzy wręcz się łuszczy, szczególnie na kościach policzkowych i w okolicach nosa. Kto by się przyjrzał uważnie, zauważyłby, że ubranie na jej nogach i plecach dziwnie się układa. To dlatego, że pokryte są kościanymi naroślami przypominającymi trochę łuski o bardzo chaotycznych kształtach. Ciągną się one trzema pasami od ramion, przez plecy. Pasy te rozchodzą się później na prawą rękę i obie nogi. Zawsze nosi wysokie, wojskowe buty, które ukrywają jej niby jaszczurze stopy.

Żywioł: powietrze